In het dertiende deel van de razend populaire Helen Grace-serie van M.J. Arlidge zien we de beroemde inspecteur in een heel nieuw licht. Helen heeft haar baan achter zich gelaten en probeert uit te vinden wie ze is zonder het politiewapen op haar heup en de badge op haar borst. Maar wanneer ze per toeval getuige is van een gewelddadige aanval op een jonge vrouw, laait het oude vuur meteen weer op.
Wat volgt, is een verhaal vol spanning, morele dilemma’s en persoonlijke worstelingen. Arlidge zet Helen neer als iemand die evenveel vecht met haar eigen demonen als met de vijanden buiten haar zicht. Voor lezers voelt dit als een frisse maar ook spannende wending in de serie: Helen is vrij van de regels, maar daardoor ook kwetsbaarder dan ooit. En dat maakt Door het vuur misschien wel één van de meest menselijke en meeslepende delen tot nu toe.
Terug in het veld – maar zonder badge
Helen probeert afstand te nemen van haar oude leven. Geen politieuniform, geen bureaucratie, geen vaste structuur. Maar wanneer ze op straat een jonge vrouw ziet die door twee mannen wordt aangevallen, reageert ze instinctief. Zonder na te denken schiet ze te hulp, tot ze zelf wordt neergeslagen en buiten bewustzijn raakt.
Als ze weer bijkomt, is de vrouw verdwenen. Er zijn geen getuigen, geen rapporten en geen team om op terug te vallen. Toch kan Helen het niet laten en begint ze op eigen houtje te onderzoeken wat er gebeurd is.
Arlidge schetst hier een intrigerend beeld van een vrouw die niet meer wordt gedwongen om de regels te volgen, maar wel wordt gedreven door hetzelfde rechtvaardigheidsgevoel als altijd. Het maakt haar werk gevaarlijker, maar ook intenser. Zonder rugdekking wordt elke stap risicovoller – en voel je als lezer de spanning toenemen.
Charlie Brooks en de havenzaak
Terwijl Helen haar eigen strijd voert, kampt haar voormalige partner Charlie Brooks met een zaak die op het eerste gezicht los lijkt te staan. In de haven van Southampton wordt een container aangetroffen die vermoedelijk vol zit met illegale immigranten. Maar wanneer deze geopend wordt, is hij leeg – en blijkt het een valstrik.
Charlie balanceert tussen politieke druk, interne onrust en de verantwoordelijkheid voor haar team. Het contrast tussen Helen, die nu buiten het systeem opereert, en Charlie, die er middenin zit, geeft het verhaal extra dynamiek.
Arlidge laat subtiel doorschemeren hoe hun paden mogelijk weer zullen kruisen, en bouwt de spanning op door beide lijnen steeds dichter naar elkaar toe te trekken. Het resultaat is een dubbele spanningsboog die je dwingt om door te blijven lezen.
Spanning met een emotionele kern
Hoewel Door het vuur bol staat van de actie en de dreiging, is het uiteindelijk de emotionele laag die het boek zijn kracht geeft. Helen worstelt met vragen over wie ze is zonder haar functie, en met de pijn van het loslaten van haar oude leven. Gregor – haar tegenspeler in eerdere verhalen – speelt hier geen rol, maar de menselijke connecties die Helen aangaat, zijn des te intenser.
Arlidge weet perfect te balanceren tussen plotgedreven spanning en karakterontwikkeling. Het verhaal gaat niet alleen over het oplossen van een zaak, maar ook over identiteit, rechtvaardigheid en persoonlijke grenzen. Daarmee biedt Door het vuur meer dan een standaard politieroman: het is een thriller met hart en ruggengraat.
